Як ты безь мяне там, як я безь цябе тут
Пачуцьцём чалавека цягне сэрца ў родны кут
Як быццам жартую
А ў сабе мацней крычу
“Я цябе ўратую!”
Толькі як ня ведаю
Ластаўка ў небе лунала праўду казала
Аб тым, дзе жывеш ты зараз
Я не спрачалась, ў вочы твае закахалась
На неба глядзеўшы часам
Прыпеў:
Ўголас трымаю, гонар
Гэта мая прастора
Гэта мая краіна
Край любы, край адзіны
Лепшае побач чую
Крылы свае ратую
Хутка ўсё добра будзе
Мілыя, вольныя людзі!
Дзе яно сэрца Радзімы?
Ў лесе, ці ў хаце,
Ці паміж муроў цагліных?
Кволаю птушкаю ў небе
Водарам ніў, ці коласам
Ў чэрствай глебе
Как ты без меня там?
Как я без тебя тут?
чувством человека
влечет сердце в родной край.
Как будто шучу,
а в себе сильнее кричу:
«Я тебя спасу, только как —
не знаю. «
Ласточка в небе луналая
правду говорила о том
где живешь ты сейчас.
Я не спорила,
в глаза твои влюбилась,
на небо глядевшы время.
Голос держу.
Честь — это моя пространство,
это моя страна,
край любой, край единственный.
Лучшее рядом слышу,
крылья свои спасаю.
Скоро все будет хорошо,
мирные, свободные люди.
Где оно, сердце родины?
В лесу или в доме,
или между стен цаглинных?
Слабою птицей в небе,
ароматом нив или колосом черствой почвы?»